Dan op een dag word je wakker. Je pakt je telefoon om net als alle andere dagen de weersvoorspelling te checken en dan vooral de windrichting en de windsterkte te bekijken. We liggen aan een mooring bij Belle Ille als we ontdekken dat de voorspelling er goed uit ziet, erg goed zelfs. Misschien wel zo goed dat we over een paar dagen over kunnen steken naar Spanje. Zou het dan echt gaan gebeuren dat we Frankrijk gaan verlaten? We varen met een mooie bakstagwind richting Saint Nazaire waar het laatste pakketje met materialen op ons ligt te wachten (zie ‘Volgens het boekje’ hoe we die haven inkwamen).
In Saint Nazaire bellen we met de verzekering. Kunnen we vertrekken naar Spanje? Ja het kan! Hier hebben we al lang op gewacht en dan begint het te kriebelen, wat moet er nog eigenlijk gebeuren? Oh, ja die lifeline haken moeten nog vastgenaaid, we moeten de grote genua vervangen voor de kleinere kluiver. Dat is een stuk veiliger. De grabbag (een tas met spullen voor het geval je in een noodsituatie in het reddingsvlot moet stappen) moet nog even aangevuld worden. De waterstag moet vervangen worden. De verstaging nakijken, water tanken, de laatste boodschappen doen. Nog kijken of er Post restante voor ons is op het postkantoor. Checken of we morgenvroeg de sluis wel doorkomen. Een engelse verzekeringsverklaring regelen. En zo wordt de lijst toch nog best lang voor een twee-driedaagse overtocht.
Het belangrijkste hebben we onderweg al meerdere keren gedaan. Scenario’s doorspreken. ‘Wat als….’ Door de vele blogs en boeken die we gelezen hebben, weten we dat een ongeluk in een klein hoekje zit ookal ben je nog zo goed voorbereid. Als we de verhalen lezen, bespreken we ze als ‘oefenmateriaal’. Wat zou jij doen, wat zou ik doen en hoe werkt dat op Bolle. Als het er op aan komt zal het vast anders zijn maar we staan er niet meer blanco in en dat geeft mij in ieder geval een goed gevoel.
Dit zal voor ons de eerste keer zijn dat we gaan werken met wachtlopen. Normaalgesproken bleven we beiden de nacht op als we nachtje doorhaalden maar dat is nu niet te doen. We vinden het beiden spannend. Gezonde kriebels.
De foto is van een mogelijke route. Dit is uiteindelijk afhankelijk van hoe de wind daadwerkelijk waait. Via AIS zijn we op den duur niet meer te volgen. We zullen zo af en toe handmatig een winklink positie doorgeven. Voor de lieve en soms wat bezorgde ouders…. de Bolle en wij zijn er klaar voor 🙂
Het eerste jaar dat Mark en ik op vakantie waren zongen we ‘Get to France’ gedurende de afgelopen weken werd het ‘Never going to get out of France’ en hopelijk morgen uit volle borst ‘We’re getting out of France!’