De Lemsterdraak deel 2

Brooklin, dat ligt toch ergens bij New York?
Nee Mark, dat is Brooklyn.
Oh. Waar gaan we dan naar toe?
Naar de grens van Canada zo’n beetje, Maine.
WAAAAAT???

De reis zal bestaan uit vliegen, bussen, taxi’s en een huurauto. De terugreis is onbekend. Stel dat we de Lemsteraak kopen, dan zal ze naar het zuiden gevaren moeten worden. In de Caribbean is immers het “opstap punt” van Sevenstar. Echter bij het binnentreden van de Verenigde Staten willen de autoriteiten wel graag zien dat je weer vertrekt. Het verhaal van “bootje varen” is dan niet erg aannemelijk. Melinda boekt dus ook vliegtickets de VS uit, van New York naar London. We zullen ze niet gebruiken maar zonder een aantoonbare terugreis kom je er niet in!

Eenmaal aangekomen in Trinidad laten we Bolle zo snel mogelijk op de wal zetten. We maken alles schoon, sluiten alles af en zeggen haar vaarwel voor zes maanden. Dat is de tijd die we in gedachten hebben om de Lemsteraak vaarklaar te maken en naar het zuiden te varen. Het gevoel om je huis achter te laten door te vertrekken met slechts een paar koffers, is onheimelijk. De koffers zijn voornamelijk gevuld met  gereedschap, een stuurautomaat, een verrekijker, navigatie apparatuur en wat kleding.  Het plan is om bij Annie te verblijven. Ze bood dit aan al voordat ze de foto’s nam van ons project. We zijn welkom.

Midden in de nacht vertrekken we met een maxi-taxi (boembusje) naar het vliegveld van Port of Spain Trinidad. Onze eerste vlucht gaat naar het JFK vliegveld in New York en duurt ongeveer 5 uur. Op het vliegveld in New York moeten we overstappen. Dat betekent koffers slepen en zorgen dat we in het juiste vliegtuig terecht komen. Het betekent ook wachten. Het volgende vliegtuig brengt ons in een uurtje naar Portland. Hier stappen we over van het vliegtuig naar een bus. De bus rijdt in drie uur naar Boston. In Boston stappen we over op de bus naar een busstation in Bangor. Die bus is ook bijna drie uur onderweg. De huurauto staat niet op het busstation maar op het vliegveld in Bangor. We nemen de taxi. Eenmaal in de huurauto is het nog ruim een uur tuffen voordat we bij Annie voor de deur staan. Het is alweer midden in de nacht. We zijn er, ruim 24 uur later.

De volgende ochtend om twaalf uur staat de afspraak geplanned met onze makelaar. We rijden het terrein van de scheepswerf op en zien in een hoekje een groene draak staan. De zon staat er precies goed op, dus als we aan komen rijden zie ik de eerste misvormingen in het boeisel al schitteren. Oh-oh. Bij de bouw van een nederlandse Lemsteraak weet men dat het inlassen van de gangboorden erg voorzichtig moet gebeuren om het boeisel niet te vervormen… We stappen de auto uit en terwijl ik naar de aak toe loop vallen me nog meer onregelmatigheden in het plaatwerk op. Het is geen aanvaringsschade maar laswerk van spanten en schotten waardoor de huidplaten bij de bouw vervormd zijn in plekken waar dat niet zou moeten. Bij een nederlands gebouwde Lemsteraak…
Nadere inspectie leert ook van vreemde lasnaden rond de boeg van het schip. En van erg veel diepe roest aan het vlak van de boot. De zwaardkoppen zijn onvolledig uitgevoerd en de verstaging zit op een zeer ongebruikelijke plek. Hier kan niet mee gezeild worden. Hier ís nooit mee gezeild is mijn conclusie. Ik nijg al naar “deze boot is nooit in Nederland geweest en zeker niet in Nederland gebouwd” maar ik hou me nog even stil voordat ik de ladder op geklommen ben.

De gelijmde mast is gedelamineerd en onbruikbaar. Het roer is stok-verrot en niet te redden. Schroefaslagers zijn gevaarlijk ruim. Er staat water op het vlak en liters olie onder de motor. De oliekoeler ontbreekt. Dynamo onderdelen hangen er los bij. Koelsysteem van de motor is onder de kajuitvloer op het vlak gelast en is open gemaakt. Grote, GROTE, roestplakken. Het teak dek is stok verrot, inclusief de metalen spanten eronder. De lasnaden van de spanten van de kajuit zijn amateuristisch brabbelwerk. De motor is geen Volvo zoals de advertentie zei maar een amerikaanse Ford 2701E. De amerikaanse registratienummers zijn op het motorschot gelast, vóórdat de motor geplaatst is. Het is geen nederlandse aak. Terwijl ik deze opsomming op het blog kwak bedenk ik nog veel meer redenen waarom het een miskoop zou zijn.
Ik vertel mijn bevindingen aan de inmiddels gearriveerde makelaar. Hij luistert aandachtig en kan me niet anders dan gelijk geven. Teleurgesteld stappen we binnen een uur weer in de huurauto om bij Annie thuis onze wonden te likken. Wat een drama.

Eenmaal op de bank bij Annie bedenk ik wat er zou moeten gebeuren om de Lemsteraak te laten drijven en te varen. Het is onbegonnen werk. Bovendien gaat hij als “project” geen 45.000 euro opleveren omdat het geen échte nederlandse aak is. Toch wil ik er nog een keer naar kijken om de lichtpuntjes te zien die we bij ons eerste bezoek mogelijk gemist hebben.
De volgende dag gaan we wéér naar de aak. De tweede indruk is dezelfde. Als ik gewapend met een schroevendraaier, blind door de laag water op het vlak, in het vlak prik ga ik er al snel doorheen. Het water stroomt eruit. Dat is zeker een lichtpuntje maar niet een waarvoor we terug kwamen. Wat een zonde.

Laten we het beste van ons bezoek aan Maine maken, stelt Melinda voor. Het is het enige wat we kunnen doen bedenken we. Maine is fantastisch mooi. De temperatuur verschilt nogal met de Carieb maar het is zó mooi dat we besluiten dat we Maine nogmaals zullen bezoeken met Bolle. Wie weet staat de aak er tegen die tijd nog en kunnen we vanuit Bolle toch proberen om het gevaarte te redden. Dan wel met een crowdfundactie want anders is het simpelweg niet te doen. Het lot wat Saracen nu te wachten staat is wel erg triest. De sloop.

De terugreis bestaat uit drie busreizen van in totaal elf uur. Om twaalf uur ’s nachts staan we midden in New York bij het busstation van Grayhound. Met de luchthaven bus rijden we van het busstation naar de Newark luchthaven. Daar moeten we twintig (!) uren wachten op onze rechtstreekse vlucht naar Trinidad die zes uur duurt. De taxi die we gereserveerd hebben op het vliegveld van Trinidad komt niet opdagen. Na een uur wachten nemen we een gewone taxi naar Bolle. We hebben het gehaald. We hebben haar laten liggen. Bolle staat er nog.