Vanaf onze problemen met de gebroken putting tot aan de boei die voor de ingang van de Suriname rivier ligt is het nog ruim 1500 mijl varen. Het waait nog steeds stevig en de golven zijn hoog. Omdat de reparatie een tijdelijke oplossing is die later verstevigd dient te worden moeten we rustig aan doen. Vooral de belasting van de top van de mast is geen goed idee.
We varen sterk gereefd en dus niet zo snel. Pimentao, nog steeds aan onze zijde, doet hetzelfde. Ze blijven binnen AIS bereik, wat zo’n 5 mijl is. Op sommige momenten is de zee rustiger en staat er een mooie wind om snelheid mee te maken en sportief te zeilen. Pimentao houdt zich in en blijft net zo dobberen als dat wij dat doen. We zijn er heel blij mee.
Op Kaapverdië hebben we mooie vis spulletjes ingeslagen om de lekkerste tonijn mee binnen te hengelen. Helaas kunnen we niet vissen omdat er veel wier drijft. We zien overigens geen plastic. (Dus Trump, alweer een milieu hoax :-)) We vangen gedurende de hele trip niet één vis! De vis aan de haak is niet de enige vis die ontbreekt. We zien geen dolfijnen, geen walvissen maar wel ontelbaar veel vliegende vissen. Ze landen af en toe op het dek.
Het half-way punt, na zo’n 950 mijl varen, bereiken we ’s ochtends. We worden erop geattendeerd door Pimentao die vrolijk Zuid Afrikaanse muziek door de marifoon laat spelen. We hebben ’s ochtends nog geen zin in champagne, dus laten we de fles cava maar dicht.
Vanaf het half-way punt gebeurt er enige dagen eigenlijk niets bijzonders meer. Varen op zee is dan vooral saai. De golven worden gelukkig lager terwijl de temparatuur de tegengestelde richting op gaat, omhoog. Vooral ’s nachts is dat erg plezierig. Geen dekens en lange broeken meer. Een t-shirt is voldoende. Ik kijk tijdens mijn nachtwacht vier seizoenen van “Homeland” uit, terwijl Melinda zich vermaakt met een e-reader. Gedurende de nachtwacht hoef je eigenlijk niet op andere schepen te letten, want die zijn er niet. De zeilvoering hoeft ook nauwelijks aangepast te worden want de wind is stabiel en we varen al sterk gereefd. Waarom we ’s nachts niet lekker op bed gaan liggen vraag ik me nog steeds af.
Zo varen we gezellig door. We hebben af en toe radiocontact met Pimentao. Ze varen trouw een stukje achter ons, stukje voor ons, naast ons, vlak naast ons… Op valentijnsdag verklaren we Pimentao de liefde door een gedicht voor te dragen, Sky-radio style. Het wordt gewaardeerd…
Alsof vanzelf breekt de een-na-laatste avond aan dat we op zee zullen zijn. De kust nadert. We spreken een bonte-avond af. Via de marifoon. Pimentao voert een show op inclusief live gitaar muziek van Ronozo en een interview met Madam Chui. Alles vakkundig aan elkaar gekletst door Angelique. De Bolle’s hebben een quiz in elkaar gedraaid: raad de intro’s van bekende popmuziek nummers. Een echt feestje
Zoals gezegd nadert de kust van Zuid Amerika. We willen de Suriname rivier opvaren om in Domburg een plekje te vinden. De Suriname rivier is een Amazone rivier waar veel stroming kan staan. Het juiste moment om de rivier te enteren is dus belangrijk. De laatste nacht moeten we de snelheid er volledig uit houden om op een geschikt tijdstip aan te komen bij de aanloop boei. Hoe we ons best ook doen, we zijn een beetje te vroeg en moeten nog twee uur met stroming tegen varen.
We melden ons bij MAS. MAS staat voor Maritime Authoriteit Suriname. Ik begin mijn praatje in het Engels zoals altijd. Het werkt. Na het spellen van de scheepsnaam mogen we de rivier op. Pimentao doet hetzelfde maar heeft de tegenwoordigheid van geest om MAS gewoon in het Nederlands aan te spreken. Ook dat werkt! Wat een verademing. Na alle Portugees, Spaans, Arabisch sprekende landen, eindelijk Nederlands! Het marifoongesprek van Pimentao wordt afgesloten met een Surinaams klinkend “okidoki”. Heerlijk.
De Suriname rivier is modderig bruin, het als het veenwater van Friesland. Het is bovendien zoet. Bij Domburg liggen meerboeien op ons te wachten, tenminste zo is de afspraak. Het is een stuk drukker dan verwacht met andere Nederlandse jachten en er is geen mooring beschikbaar. Dan maar ankeren. Na 18 dagen op zee met spannende en saaie momenten zijn we aangekomen in een, op het eerste gezicht, vlak en groen land. Thuiskomen in een Nederlands regenwoud, wie had dat gedacht…
Leuk stuk weer Mark en Melinda. Het was dit tweede stuk ook een stuk aangenamer dan het eerste stuk
Daar zijn wij het helemaal mee eens 😉
Hallo Mark en Melinda,
Gefeliciteerd met Mark zijn verjaardag.
Veel plezier in Suriname.
groeten, Sieka