Ten eerste: Happy Valentine. Wij hebben nog nooit zo’n warme 14 feb. meegemaakt. Dus dit jaar heeft Valentijn niet zo veel om het lijf.
Op iets minder dan 800 mijl afstand van ons verwijderd ligt de Suriname rivier op ons te wachten. Gisteren werden we via de Marifoon verrast door de vrolijke klanken van Afrikaanse band Cassave en een feestvierende Rene en Angelique. Pimentao viert samen met ons het passeren van het half way point. Het is fijn om weer af te kunnen tellen want tot nu toe was het af en toe best pittig.
We begonnen met belachelijk hoge golven en qua wind zo af en toe een steady 38 knopen. Dat valt niet meer onder “windvlaagje”. Op den duur wen je daar aan en ook aan de snelheden die daar bij horen. Gemiddelden van 5,5/6 op en dag zagen we regelmatig verschijnen.
Na wat opstartperikkelen bij Pimentao, grootzeil dat niet meer wilde inrollen, losgeslagen redingsvlot en geen stroom meer aan boord waren wij op dag 3 aan de beurt. Op dag 3 schrikken we ons wezenloos als Mark scheuren ziet bij de bevesigingspunten waar de verstaging van de hoofdmast aan het dek vast zit (de puttingen). Met een noodtreinvaart breken we de betimmering (een klerenkast) uit, die op de plek zit van de putting. We zien dan het zonlicht door de scheur naar binnen vallen. Dit is echt foute boel. Als het geheel verder scheurt dan verliezen we de mast. We stellen Pimentao (we zijn bij elkaar in de buurt gebleven) via de marifoon op de hoogte en Mark staat volledig in de MacGyver stand. Er worden gaten geboord in de romp, gaten in de aanhechting van de stag (staalkabel die de mast op zijn plek houdt) en gaten in spanten. Met een een aantal spanbanden en wandspanners zet Mark de hele handel weer op spanning zodat de mast blijft staan. Bolle heeft een noodverband die het nog zeker 1500 mijl vol moet houden met op dat moment nog hoge golven en veel wind. Gelukkig staat Pimentao ons bij en zijn we nooit meer dan 5 mijl van elkaar verwijderd.
Nu, een flink aantal dagen later kunnen we zeggen dat het noodverband het houdt. De mast staat nog op de boot. We voeren zelfs een fokje over een boeg die de kapotte putting een beetje belast. en het noodverband geeft geen kik.
Voor de rest vissen we alleen wier op, geen tonijn. We zien vliegende vissen en dolfijnen die het zo druk hebben met jagen op een grote vis dat ze niet eens voor ons boeg komen spelen. Meer boten dan Pimentao hebben we nog niet gezien op deze trip.
We zijn nu 9 dagen onderweg en hebben nog zo’n kleine 800 mijl te gaan. Het aftellen is begonnen en dat voelt goed. Wat kijken wij uit naar Suriname. We gaan naar Domburg. Rene van Pimentao heeft daar een ankerboei/mooring voor ons gereserveerd.
Voor nu over en uit vanaf een zonnige Atlantische oceaan
